De beurt

De gijzeling van mijn portemonnee is vandaag weer begonnen.
Mijn auto heb ik net naar de garage gebracht voor een beurt en de verplichte Apk-keuring. Zelfs al lever je een perfecte auto in, je hebt geen idee welke rekening je straks voorgeschoteld krijgt. Belt de garage tussentijds, dan weet je genoeg: je hart slaat over. O help… extra kosten, flitst het meteen door je hoofd.

De medewerker legt keurig uit wat er aan de hand is en noemt de meerprijs alsof het niets is. Alleen: het valt nooit mee. Je moet netjes akkoord geven, maar op dat moment zit je eigenlijk al gevangen in de portemonnee-gijzeling.

De Apk-keuring probeer je zo laat mogelijk in te plannen, zodat je er maximaal profijt van hebt. Maar welke keuze heb je eigenlijk? Een andere garage? Met de huidige personeelstekorten wacht je daar gerust een maand of langer — en tegen die tijd is je APK allang verlopen.

Toen ik mijn auto kocht, kreeg ik een mooie garantie van zeven jaar. Klinkt goed, maar natuurlijk zitten daar voorwaarden aan. Reguliere vervangingen vallen buiten de garantie, en je moet je strikt houden aan de voorgeschreven onderhoudsintervallen. Ben je te laat? Geen probleem… behalve dat je garantie dan vervalt. En: alle beurten moeten verplicht bij de officiële dealer uitgevoerd worden.

Vanmorgen fietste ik op een leenfiets van de garage terug naar huis. Een fiets die zwaarder trapt dan enig ander exemplaar dat ik ooit ben tegengekomen. Symbolisch voor de financiële tegenwind die nog zou volgen? Vanmiddag mag ik er weer op terugfietsen om mijn auto op te halen — om daarna opgelucht in mijn eigen wagen naar huis te rijden.

Maar dan… de telefoon gaat. De garage belt:
‘De ruitenwissers moeten vervangen worden en we moeten een update doen van de navigatie.’
‘Maar ik héb helemaal geen navigatie,’ zeg ik verbaasd.
‘O, oké,’ klinkt het droog. ‘Voor die navigatie zouden we toch al niets rekenen.’

De eindafrekening: €660. Het valt — wederom — niet mee.